Psycholog Joanna Skrok opisuje SYNDROM SURYKATKI

…Można by powiedzieć, że czas to pieniądz albo inaczej, że pośpiech jest czasami wskazany. Czy na pewno? Nie zgadzam się z tym. Obserwując przez lata ludzi i ich zachowania stanowczo stwierdzam, że im więcej pośpiechu tym więcej stresu i większa potrzeba zarabiania pieniędzy, żeby je wydać na nieoczekiwane zdarzenia, a często problemy ze zdrowiem. Zatem pośpiech zdecydowanie nie koreluje ze zdrowiem tylko ze stresem, a pieniądze zarobione w pośpiechu nie przynoszą owoców i szczęścia wręcz przeciwnie przynoszą czasami nieszczęście i zabierają zdrowie a często i rodzinę.

Wyznaczanie sobie celów na czas, praca na terminach i nieustanne myślenie o zadaniach to rodzaj natręctwa – nerwicowe, uzależnienie od kontroli i działań. Wzmożona kontrola spina nasze ciało i powoduje wzmożoną obserwację otoczenia – nazywam to pieszczotliwie „syndrom surykatki”.

Wyjrzeć, zalukać, wzdrygnąć się, zobaczyć, sprawdzić, kontrolować. Nastawienie na otoczenie i kontrolę wszystkiego i wszystkich, tylko nie siebie. Brak uważności na siebie i SAMOKONTROLI własnych zachowań – regulacji własnych potrzeb często biologicznych jak sen, jedzenie, odpoczynek.

Jak się to robi długo albo bardzo długo, czyli wręcz latami to neurotyczność (stres + lęk) załatwione. A jeżeli jeszcze ma się podatność genetyczną albo osobę w otoczeniu, która tak delikatnie mówiąc wspiera takie działania to wręcz jest to pewne. Ale nie musi tak być. Można tak sobie zrobić samemu i nawet wzmacniać ten efekt w całej rodzinie. Wówczas słabsze jednostki jak dzieci, wrażliwi współmałżonkowie zaczynają chorować, bo trudno nadążyć za SURYKATKĄ.

Czasami przychodzą nam do głowy różne ciekawe myśli, pomysły. Zderzamy się z nimi snując i wyobrażając sobie jak to będzie jak zaczniemy działać.

A jednak nie zawsze pomimo wielkich chęci decydujemy się na zrobienie kroku.

Co nas powstrzymuje?

Lęk przed nieznanym, wysokie ryzyko, a może poczucie straty? Coś zyskujemy, coś tracimy.

Hm….pewnie i tak, lecz czy wartościowanie tego co ważniejsze „strata” czy „zysk” pomoże nam podjąć decyzję?

Raczej nie. Pomiędzy oceną poznawczą (myślenie, pamięć, uwaga ) a behawioralnym działaniem (zachowaniem ) jest coś jeszcze wg. mnie ważnego.

To decyzja – smart krok, który decyduje o tym, że coś robimy lub nie.

80% myślimy a 20% działamy. A jakby tak odwrócić proporcje? Myśleć w 20% a działać w 80%. Ale jak to zrobić?

To nie jest takie łatwe, to proces oduczania i nauki, który zależą od kilku istotnych rzeczy.

Na ludzkie decyzje mają bowiem wpływ rzeczy głęboko spersonalizowane i zróżnicowane.

Szybkość i trafność decyzji zależy bowiem wg. mnie od trzech elementów:

– autonomii / poczucia i możliwości bycia wolnym,

– asertywnej postawy / subiektywnego egoizmu – skupiania się na sobie i własnych potrzebach,

– motywacji w tym pozytywnego stresu / zaangażowania i samodyscypliny.

Autonomia jak i asertywna postawa i motywacja mogą być na różnych poziomach skali. W zależności od spójności ich skali możemy mówić o skłonnościach do podejmowaniu decyzji bądź oporu wobec decyzji.

Metoda „SmartKroku” to triada decyzyjna w oparciu o diagnozę, proces i wdrożenie zmiany zachowania/ działań do zmniejszenia oporu wobec osobistych decyzji.

Tego typu metoda wspiera pracę z lękiem i zwiększa samoświadomość decyzyjną. Wzmocnienie samodzielności jest efektem ubocznym w procesie, co jest mile widziane i odbierane przez osoby zaangażowane w proces.

Tą metodą pracuję z pogubiona młodzieżą i dorosłymi w kryzysach. Uważam ją za uzupełnienie podejścia poznawczo-behawioralnego, i traktuję jako wsparcie holistyczne w procesie terapii z osobą.

 

Źródło tekstu: www.joannaskrok.pl